رصد از دور

باعث خرسندی است که راهپیمایی ۲۲ بهمن بدون خونریزی گذشت و سبزها با این‌که این‌بار نیز مورد ضرب و جرح قرارگرفتند به بی‌خشونتی جنبش پایبند ماندند. ۲۲ بهمن مناسبت بزرگی بود. اما در یک اصل با دیگر مناسبت‌هایی که در آن‌ها سبزها به خیابان می‌آمدند مشترک بود. آن‌ها در ۲۲ بهمن هم به خیابان آمدند که یک‌بار دیگر بگویند «ما هستیم»٬ و این را نه آن‌طور که دلخواه آن‌ها بود٬ بلکه تا جایی که مقدور بود٬ تاجایی که می‌شد در فضای ارعاب و سرکوب حرف زد٬ گفتند.

خوب می‌شد اگر گروه‌های پراکنده می‌توانستند به هم بپیوندند و دریایی از پارچه‌ی سبز را به نمایش بگذارند. فیلم‌ها و عکس‌های محسورکننده‌ای می‌توانستیم بگیریم. عکس‌هایی که برای تبلیغ علیه انحصارگرایان به کار می‌آمد٬ اما بود و نبودشان در این واقعیت که هم ما و هم آن‌ها می‌دانند که «ما هستیم» تغییری ایجاد نمی‌کند. جنبش سبز چیزی شبیه به «حزب باد» نیست که عده‌ای به خاطر منافع کوتاه‌مدت خود به آن گرویده و پس از چند ماه «ریزش» کنند. جنبش سبز یک جنبش مدنی متشکل از شهروندانی است که برای زندگی صلح‌آمیز در تکثری که در جامعه‌ی ما موجود است راه حل‌های مناسبی می‌جویند. این جنبش پای صندوق‌های رأی متولد شده است. در شمارش «رأی» شهروندان می‌شود دست برد٬ اما نمی‌شود آن را با ارعاب و سرکوب تغییر داد.

۲۲ بهمن در مسیر رشد جنبش یک تجربه بود. تجربه٬ چه سرد چه گرم٬ برای جنبش نوپایی مانند جنبش سبز ارزش‌مند است. حامیان دولت راهپیمایی را به عنوان پیروزی خود ارزیابی می‌کنند٬ اما ما آن را به عنوان شکست خود نمی‌بینیم٬ زیرا نه تنها خود را در جنگ با دشمن نمی‌بینیم٬ بلکه تجربه را نمی‌توان با محک «پیروزی/ شکست» ارزیابی کرد. محک ارزیابی تجربه درس‌هایی است که از آن حاصل می‌شود. کنارزدن تصورات و خیالات امیدوارانه٬ فهم بهتر و نزدیک‌تر از واقعیتی که با آن روبرو هستیم٬ و هم‌چنین دریافت ضعف‌ها و کمبودهای جنبش٬ موجب ارتقاء و تقویت آن خواهد شد.

دلسردی کسی که سخنانی نظیر «اکثریت ۹۲درصدی»٬ «جمع کردن بساط جمهوری اسلامی»٬ «ضربه‌ی نهایی در ۲۲ بهمن» و امثالهم را باور کرده بود٬ قابل فهم است٬ اما برای کسی که به این راهپیمایی به عنوان تجربه نگاه می‌کند٬ جای دلسردی نیست. 
یک نگاه این‌جا

مصاحبه چامسکی خواندنی‌ست

۱۵ فوریه ۲۰۱۰